Rozdział trzydziest czwarty

Cóż nie jest to niedziela, ale mała informacja co do tej notki. Otóż ani ja ani Akari nie wiemy czy jutro będziemy miały dostępy do komputerów bo każda gdzieś jedzie. Tak więc zapraszam i mam nadzieje, że wam się spodoba dattebane

- Minato….- tylko powiedziałam. Nogi miałam jak z waty. Nie mogłam się ruszyć. Nagle jego oczy spojrzały na mnie. Po moim ciele przeszedł dreszcz. Starałam się nie patrzeć na jego twarz a zwłaszcza w oczy. Wiedziałam, że jak w nie spojrzę to utonę w błękicie jego oczu…. Stop!! Wzięłam głęboki wdech.- Przepraszam. Pomyliłam się. Gdzie zastanę Sarutobiego-same?- nagle ktoś wszedł do pokoju.
- Za tobą.- odrzekł z obojętnością w głosie. Niby czego mogłam się spodziewać po tym jak go potraktowałam. Odwróciłam się na pięcie. Ujrzałam twarz starucha. Podeszłam do niego, z torby wyciągnęłam wszystkie swoje raporty.
- Proszę. Orochimaru nie żyje. Do widzenia.- ukłoniłam się i wraz z siostrami opuściłam gabinet. Moje serce waliło jakbym przebiegła sto kilometrów bez przerwy. Manku złapała mnie za rękę i skacząc po dachach dotarłyśmy na górę Hokage. Usadziły mnie na pierwszej lepszej głowie.
- Kushina oddychaj.- nakazała mi Shion. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że wstrzymuje oddech.- Kto to był? Kushina?- ale ja jej nic nie powiedziałam, bo uświadomiłam sobie, że siedzę na JEGO kamiennej głowie! Jak oparzona z niej zeskoczyłam i uciekłam w stronę pola treningowego. Tak. Ja Kushina Uzumaki uciekłam. I to przed facetem!! Zatrzymałam się na pustym polu treningowym i przelałam swoje emocje na pień….

*** przed wejściem Uzumaki. Oczami Namikaze ***

Wypełniałem papiery dotyczące egzaminu na jounina. Usłyszałem pukanie i nim odpowiedziałem do gabinetu weszła jakaś osoba.
- Minato….- usłyszałem swoje imię. Wszędzie rozpoznałbym TEN głos. Długopis, który trzymałem w dłoni upadł mi bezszelestnie na dokumenty. Wziąłem niewidoczny uspokajający oddech. Miałem o NIEJ zapomnieć. W moich oczach starałem ukryć ból, jaki zadała mi kiedyś. Spojrzałem na nią. Wypiękniała. I to cholernie. Jej włosy sięgały teraz do ud. Tak bardzo chciałem tak jak podczas TEJ nocy móc ich dotknąć. Przytulić, posmakować jej słodkich ust…. Stop!! Minato opanuj się! Nakazem sobie w myślach.- Przepraszam. Pomyliłam się. Gdzie znajdę Saturobiego-same?- spytała i właśnie on wszedł do pokoju.
- Za tobą.- powiedziałem z udawaną obojętnością w głosie. Z trudem mi się ona udała. Odwróciła się z gracją na pięcie i podeszła do Hiruzena coś mu podając.
- Proszę. Orochimaru nie żyje. Do widzenia.- ukłoniła się i wyszła wraz z dwoma dziewczynami, które dopiero co zauważyłem. Staruszek zamknął za nimi drzwi i do mnie podszedł. Położył teczkę na biurku.
- Wiesz, że trzeba znaleźć jej jakieś mieszkanie. Jej misja dobiegła końca i znów tu zamieszka.
- Wiem.- oparłem się o oparcie fotela.- Po co dajesz mi tą teczkę?
- Ja już nie jestem Hokage. Teraz to ty musisz zapoznać się z jej raportem.
- Nie smutno ci, że twój uczeń został przez nią zabity?
- Jeśli było to konieczne to nie.
- A po co tu przyszedłeś?- spytałem.
- A tak. Posłuchaj wiesz, że niebawem trzeba by zacząć rozmowy pokojowe.
- Tak.
- A do tego jesteś proszony aby był z tobą jinchuriki. Tak samo pozostali Kage będą ze swoimi. Mam ją o tym poinformować czy zrobisz to osobiście?- spojrzał na mnie. Wziąłem głęboki wdech. Zamknąłem oczy i przyłożyłem do nich palce.
- Sam to zrobię. Mógłbyś poszukać jakiegoś wolnego mieszkania z trzema sypialniami? Bo wydaje mi się , że jej kompanki z nią zostaną w wiosce.
- Oczywiście Hokage-sama. Idź i mniej to z głowy Minato. Bardzo cię przepraszam.
- Nie musisz za co. To już przeszłość. Zapomniałem o tym co kiedyś między nami było. A teraz cię przeproszę.- podniosłem się z fotela i razem opuściliśmy gabinet. Zamknąłem go i wyszedłem z budynku. Nawet nie wiedziałem gdzie jest! Kierowany przeczuciem ruszyłem w stronę pola treningowego. I nie zawiodłem się. Waliła w słup. Podszedłem bliżej i już bym od niej oberwał. Szybko złapałem jej pięść tuż przy twarzy.
- Nie ładnie jest atakować ludzi. A zwłaszcza wyższych rangą.- kilka kosmyków opadło na jej twarz. Fuknęła jak kotka i wyrwała pięść z mojego uścisku.
- Odruch. Mogę wiedzieć czym zaszczycam obecność samego Hokage przy mnie?- rzekła z ironią w głosie. Czyli ona o tym co nas łączyło zapomniała? To dobrze, bo ja też już o tym zapomniałem.
- Bardzo śmieszne. Skoro już wróciłaś to wyruszysz ze mną na rozmowy pokojowe.
- Co dattebane?!
- Ale tylko jako jinchuriki. Taki jest warunek i dla bezpieczeństwa.
- Czyjego?
- Waszego. Każdy jinchuriki z pięciu nacji będzie z Kage. Tak więc tylko o tym cię informuje a i mam dla was mieszkanie. Proszę.- podałem jej kartkę , którą przed chwilą dostałem po przez kunai. Nie musiałem patrzeć co tam jest bo dobrze wiedziałem. Jej oczy rozszerzyły się.- Coś nie tak?
- Nie, nic. To ja już będę szła po siostry dattebane. Do widzenia Hokage-sama.- ukłoniła się i uciekła gdzieś. Patrzyłem za nią. Gdy zaczął padać deszcz ruszyłem powoli w stronę domu. Wszedłem cały mokry.
- Czemu nie przeniosłeś się do domu?
- Nie miałem nastroju. Idę spać. Dobranoc.- i jak najszybciej znalazłem się u siebie. Przebrałem się w piżamę i od razu zasnąłem…..

A teraz zdjęcie które mnie rozśmiesza :D