Rozdział trzydziest trzeci

Na początek małe wytłumaczenie. Po pierwsze przepraszamy wraz z Kushiną za długość. Była długa na osiem stron, ale jak Kushina miała ją umieszczać to się tu i w wordzie skasowało i prosiła mnie abym szybko coś napisała. A teraz zapraszamy do czytania i komentowania :D

Wracałem do domu. W mojej głowie kłębiły się myśli, a wręcz wojna. Całą siłą woli jaką posiadałem zabraniałem wspomnieniom wkraść się do mojej głowy. Byłem wściekły na Sarutobiego, że mi od razu nie powiedział o jej misji. Dlaczego mnie zostawiła. Na siebie, że jej wtedy nie zatrzymałem. Teraz by była obok mnie, bezpieczna. A takto nawet nie wiem gdzie ona jest! Kuso!! Miałem przestać o niej myśleć! Nacisnąłem klamkę od domu i wszedłem do niego. Od razu przywitała mnie Tamiko z uśmiechem.
- A ty nie w łóżku?- pytam się jej.
- Minato!! Mam siedemnaście lat! No chyba mogę iść spać tak jak ty wracasz do domu.- zaśmiałem się szczerze i zapomniałem o niej chodź na chwilę. Naburmuszyła się jak pięciolatka, przez co znów wybuchłem atakiem śmiechu.
- A ja 21 i co?
- Ale z ciebie staruch!- krzyknęła pokazując mi język.
- Osz ty!- krzyknąłem i zacząłem ją gonić. Tak wiem. Dorosły facet do tego Hokage gania za siostrą. No ale cóż zrobić, na zapomnienie o całym stresie i o NIEJ….

*** tym czasem w Uzushiogakure***

W jaskini każda z bestii bacznie przyglądała się poczynaniom poprzedniej królowej. Marionetka z gracją krzątała się obok Uzumaki mówiąc zaklęcie. Na twarzy Kushiny pojawił się niewielki grymas.
- Już niebawem się obudzi.- rzekła z uśmiechem i powróciła do przerwanej czynności.

*** perspektywa Kushiny***

Czułam jak dryfuję pomiędzy jawą a snem. Słyszałam głos Am. Nagle obok mnie pojawiły się dwie dziewczynki. Jedna miała zielone oczy, druga niebieskie. Uśmiechnęły się do mnie.
- Witaj siostra.
- Co dattebane?! Ja mam tylko Mihomi jako siostrę.
- No nie do końca. Ach gdzie moje maniery. Część jestem Manku Uzumaki a to Shion Uzumaki. Mamy wspólnego ojca.
- Ale takto Mihomi też jest…
- Nie. Mihomi nie jest naszą siostrą. Ona nie jest twoją rodzoną siostrą. Naszą matką była bogini. A po tym jak się narodziłaś ona zostawiła ciebie i tatę a ten ożenił się w matką Mihomi. A ta była w ciąży w innym.- powiedziała Manku.
- A wy kim niby takto jesteście  i takto kim ja jestem do cholery dattebane!?!!?- rzekłam z rozpaczą. Shion podeszła do mnie i przytuliła się do mnie.
- Jesteśmy twoimi siostrami! A do tego księżniczkami słońca i księżyca.
- Ja jestem księżyca a Shion słońca.
- A ja?
- Ty jesteś królową bestii i następczynią matki…- dodała ciszej Shion.
- CO?!- krzyknęłam i znalazłam się w jaskini. Spojrzałam w bok i ujrzałam Kyūbiego.
- Nareszcie idiotko… to znaczy wasza wysokość.- poprawił się .
- Gdzie one są dattebane?- spytałam podnosząc się z łóżka.
- Kto?
- No… nieważne. Wracam do Konohy. Musze powiadomić Trzeciego o misji i nie chce słyszeć, żadnego „ Ale” dattebane.- rzekłam i ruszyłam w stronę wyjścia. Dogonił mnie lis i razem ruszyliśmy. Nigdzie mi się nie śpieszyło. Po kilku dniach byłam już na miejscu. Kilka metrów przed bramą wyskoczyły dwie osoby. Zdjęły kaptury i ukazały mi się….
- Shion!! Manku!!- ruszyłam do sióstr i je do siebie przytuliłam.
- Myślałaś, że pozwolimy ci samej być w tej wiosce? Co to to nie.
- Kyubi możesz już wrócić do mnie dattebane.- powiedziałam a lis wykonał moje polecenie. Razem z siostrami podeszłam do bramy. Nagle podszedł do mnie mężczyzna.
- Kushina?
- Fugaku?
- Myślałem, że odeszłaś z wioski.
- Nie. Miałam misję i właśnie z niej wracam. Do zobaczenia później.- powiedziałam i go ominęłam. Ruszyłam szybko w stronę biura administracyjnego a dziewczyny za mną. Gdy stałam przed drzwiami zapukałam i nie czekając na odpowiedź weszłam, sam mi kiedyś mówił, że jak wrócę z misji to mam wchodzić bez pukania. Gdy tylko ujrzałam kto siedzi za biurkiem doznałam szoku.
- Minato….

Na przeprosiny kilka fotek MinaKushi :