Rozdział dziesiąty

- Uspokój się Menma…. Nic mi nie jest kuzynie….- powiedziałam zmęczona.
- Nie możesz umrzeć!- krzyknął lis i skoczył ze mną do wody. Ułożył mnie na tafli wody i zaczął wykonywać pieczęci. Położyłam swoje dłonie na jego przerywając mu.
- Nie rób tego Kyubi. Sama sobie dam radę dattebane.- wyszeptałam tak aby tylko on mnie usłyszał. Spojrzał na mnie z niedowierzeniem.- Twoja czakra mnie uleczy…
- Ale jak będziesz przynajmniej w cieleniu jednego ogona.
- Wiem o tym. Zabierz ich z stąd. Proszę.- powiedziałam i puściłam jego dłonie.
- Dobra…- przerwało mu nadejście Tsunade, Mikoto, Trzeciego , sannina i Minato.
- Szybko! Zabierz ich!- krzyknęłam i zanurkowałam pod wodą. Miałam otwarte oczy i widziałam, że lis wychodzi z wody. Skupiłam się i wydostałam moc jednego ogona. Od razu uderzyła mnie fala energii. Rany zaczęły się goić, czakra uzupełniła się, moja energia powróciła do mnie. Wynurzyłam się z wody bez otoczki ogona. Wyszłam z niej i podeszłam do lisa. Położyłam mu dłoń na ramieniu.
- No to co Menma? Musimy nadrobić te kilka długich lat zaległości. Co nie kuzynie?- spytałam lisa i prze czochrałam mu włosy. Zmroził mnie wzrokiem. Odpowiedziałam mu złośliwym uśmiechem.
- Oczywiście kuzyneczko. Musisz mi o wszystkim opowiedzieć.
- To chodź. Znam super miejsce. Spodoba ci się.
- A czy jest….
- Niebezpieczne? Zagrażające życiu lub zdrowiu? No jasne dattebane! Przecież cały czas znajdywałam takie miejsca w wirze kuzynie. To idziemy dattebane!- powiedziałam do niego. Złapałam go za rękę i pociągnęłam w stronę lasu, ale drogę zagrodziła nam Tsunade.
- A ty dokąd diablico?
- Porozmawiać z kuzynem.
- Nie wierze ci. Mówiłaś , że nie masz już rodziny.- to był cios poniżej pasa.
- Tak. Tak było do puki nie odnalazłam kuzyna…- przerwał mi lis.
- Kushina nie wiedziała czy przeżyłem tak samo jak ja nie wiedziałem czy ten urwis przeżył. Dopiero spotkałem ją nad tym wodospadem.
- A z kąt możecie wiedzieć , że pochodzicie z tej samej rodziny?- dopytywała się Tsunade.
- Zadaliśmy sobie pytanie na , które tylko członkowie naszego klany znają odpowiedź. I już ci mówię, że nie powiem ci jak ono brzmi dattebane.- powiedziałam i pokazałam jej język. Zaśmiała się. Już wiedziała, że jestem sobą.
- No dobrze diablico. To może przedstawisz mi swojego kuzyna?
- Jasne. No więc tak. To jest Menma Uzumaki. Jest bliskim kuzynem od strony matki…
- Sam potrafię się przedstawić idiotko.- jęknął lis.
- Zamknij się dattebane.- powiedziałam z mordem w oczach. Nie lubiłam jak ktoś mi przeszkadzał.- Jednak nic się nie zmieniłeś.
- Tak samo jak ty. Nadal jesteś hałaśliwa, uparta… długo by wymieniać. I niech zgadnę. Nadal zachowujesz się jak chłopczyca, co?- żyłka na moim czole niebezpiecznie wzrosła.- Twoja mina mówi , że tak. Czemu nie możesz…- przerwałam mu łapiąc zza koszulę i przyciągając do siebie. Był ode mnie wyższy o kilka centymetrów. Posłałam mu spojrzenie pełne mordu. Zagroziłam mu swoją drobną pięścią przed nosem.
- Jeszcze jedno słowo, a będziesz martwy! Jasne dattebane?!- krzyknęłam mu prosto w twarz. Zaśmiał się.
- Jak sobie życzysz kuzyneczko. Poza tym niedługo i tak wyruszam dalej. Więc co mi grozi z twojej strony?
- Utrata życia.- powiedziałam z byt słodkim uśmiechem. Przeszły mu po plecach ciarki.
- Miło się z tobą gadało. Może jeszcze cię odwiedzę.- powiedział zamyślony. Puściłam go. Odwrócił się do mnie plecami. I ruszył w stronę lasu. Gdy zniknął nam z oczy wchłonęłam go. „Niezła gra aktorska Kyubi” powiedziałam w myślach. Ujrzałam jego uśmiech. Był w klatce pod swoją normalną postacią. Zaczęło padać. Spojrzałam na niebo. Lubiłam deszcz. Czułam się w tedy jak w Wirze. Uśmiechnęłam się mimo wolnię. Poczułam na sobie pięć par oczu. Upadłam na plecy i dalej patrzyłam w niebo.
- Kushina podnieś się z ziemi bo się przeziębisz.- powiedziała Tsunade w matczyną nutką w głosie.
- Mówisz jak mama….- powiedziałam na głos i pozwoliłam wypłynąć wspomnieniom. Ale ktoś zasłonił mnie swoim ciałem. To był Minato.
- Minato weź ją przenieś do jej namiotu.- usłyszałam rozkaz Hokage.
- Sama pójdę.